از زمان آغاز حمله v,sdi به اوكراين تا يك آوريل 2022 ميلادي، 11 ميليون و 276 هزار و 557 نفر از مردم اوكراين در داخل مرزهاي كشور خود آواره شده و يا به عنوان پناهنده به كشورهاي ديگر گريختهاند.
از اين تعداد چهار ميليون و 137 هزار و 842 نفر به عنوان پناهنده به كشورهاي ديگر فرار كردهاند و هفت ميليون و 138 هزار و 715 نفر در وضعيت آوارگي داخلي بهسر ميبرند.
59 درصد آوارگان داخلي را زنان و 41 درصد را مردان تشكيل ميدهند. گروه سني 18-29 سال (19 درصد)، 30-39 سال (32 درصد)، 40-49 سال (19 درصد) و 50 سال و بالاتر (30 درصد) از آوارگان داخلي را تشكيل ميدهند.
بر اساس نظرسنجي سازمان بين المللي مهاجرت (IOM) در ميان 2000 نفر از مردم اوكراين نتايج زير بدست آمده است:
بر اساس نتايج نظرسنجيها، تخمين زده ميشود كه حدود 30 درصد مردم اوكراين، شهر/روستا و يا مكان سكونتي خود را ترك كردهاند كه سهم افراد خارج شده در كيو (53 درصد)، شرق اوكراين (34 درصد)، غرب اوكراين (16 درصد)، شمال اوكراين (32 درصد)، جنوب اوكراين (24 درصد)، مركز اوكراين (13 درصد) برآورد شده است.
در ميان افرادي كه در محل سكونت خود در اوكراين باقي ماندهاند، 16 درصد معتقدند كه در صورت ترك خانه خود در امان نخواهند بود، 6 درصد تمايلي به ترك اعضاي خانواده خود ندارند، 3 درصد نميدانند به كجا بروند و 1 درصد نيز به دلايلي همچون مسائل مربوط به سلامت و يا ناتواني قادر به حركت و جابجايي نيستند.
ميزان تمايل به جابجايي در آينده در ميان آوارگان داخلي بدين صورت بوده است كه 30 درصد مايل به جابجايي بوده ولي در مقابل 52 درصد تمايلي به جابجايي در آينده نداشتند. 14 درصد نيز ابراز كردند كه جابجايي آنها بستگي به شرايط دارد و 4 درصد نيز نميدانستند كه جابجا خواهند شد يا خير.
بر اساس نظرسنجيها، برداشت آوارگان داخلي از امنيت در اوكراين متفاوت بوده است. به طوريكه بيش از نيمي از آنها (58 درصد) محل سكونت خود را تا حدودي امن ميدانند. 24 درصد (تاحدودي ناامن)، 15 درصد (كاملا امن) و تنها 3 درصد (كاملا ناامن) ميدانند.
بر اساس این نظرسنجی، بیش از 50 درصد از خانوارهای آواره دارای فرزند، 57 درصد افراد مسن و 30 درصد افراد مبتلا به بیماری های مزمن هستند.
در ماه اول جنگ، درآمد خانوارهای آواره به شدت کاهش یافته است. از اين رو، کمکهای نقدی و مالی، حمل و نقل، غذا، سرپناه و اقلام بهداشتی از جمله ضروریترین نیازهای آوارگان است. دسترسی به داروها و خدمات بهداشتی دومین نیاز مبرم هم برای افراد آواره و هم برای افرادي است که در محل زندگی خود باقي ماندهاند.