اگرچه تسري عقلانيت ابزاري بر همه اركان زندگي انسان مدرن موجب تسلط و چيرگي انسان بر طبيعت و تضعيف گفتمان‌هاي محيط زيستي در سطح جهان شده است اما تسري اين نگاه در كشورهاي درحال‌توسعه و كمتر توسعه يافته‌اي همچون ايران كه با عقب‌ماندگي تاريخي روبرو هستند، با شدت بيشتري موجب تخريب محيط زيست و بروز بحران‌هاي زيست محيطي شده است. در واقع، عطش توسعه در كشور و عدم پايبندي به لوازم و الزامات آن از مهم‌ترين عواملي است كه مي‌توان با آن وضعيت اسفناك محيط زيست در كشور را توضيح داد. نمونه‌اي از تسري اين نگاه را مي‌تون در اظهارات عيسي كلانتري رييس سابق محيط زيست كشور مشاهده كرد. او در مورد پتروشيمي ميانكاله چنين گفته است: "پتروشيمي كه سالانه درآمد يك ميليارد دلاري دارد مهم‌تر است يا در ۹۰ هكتار زمين دو تن علوفه در هكتار توليد شود و ۱۵ تن گوشتِ دام بدهد كه ۶۰ هزار دلار ارزش دارد؟". اگرچه اين اظهار نظر از سمت مديري كه سال‌ها متولي تصميم‌گيري براي محيط زيست كشور بوده، مايه افسوس دو چندان است اما تا حد زيادي نشان‌دهنده جايگاه گفتمان مديريت محيط زيستي كشور است. متاسفانه طي دهه‌هاي گذشته غفلت از موضوعات محيط زيستي و غلبه نگاه فن سالارِ مبتني بر منفعت اقتصادي بر ابعاد اجتماعي و مسائل توسعه موجب بروز بحران‌هاي زيست محيطي، ناآرامي‌هاي اجتماعي و همچنين افزايش تنش‌هاي قومي در كشور شده است. طبيعي است كه بخشي از مردم در جوامع روستايي كه اقتصادشان به آب و كشاورزي وابسته است تحت تاثير پروژ‌هاي عمراني در قالب سد سازي و پروژه‌هاي انتقال آب مجبور به مهاجرت به مناطق ديگر يا مهاجرت از روستا به شهر شده‌اند. نتيجه تمامي اين اقدامات منجر به تضعيف جامعه روستايي و شكل‌گيري مقاومت‌هاي مردمي در برابر تصميمات يك‌سويه‌اي شده است كه زمين و آب مردم در جوامع روستايي را هدف قرار داده‌اند. علاوه بر تبعات ذكر شده، اعمال سياست‌هاي دستوري كه موجب كوچاندن اجباري مردم به مناطق ديگر شد است، پديده حاشيه‌نشيني در شهرهاي بزرگ را نيز تشديد نموده است. اكثر ساكنان اين سكونتگاه‌ها افرادي هستند كه به دلايل مختلف اقتصادي و محيط زيستي مجبور به ترك روستا و مهاجرت به حاشيه شهرها شده‌اند.