تغییرات تکنولوژیکی

بازارهای کار و رفاه

آموزش، سلامت و خدمات اجتماعی

ادغام مهاجران  

سناریو اول

دیجیتال سازی باعث تضاد شغلی شدید و افزایش نابرابری ها می‌شود

از بین رفتن مشاغل با  مهارت ‌هاي کم و متوسط منجر به رقابت بیشتر بر سر شغل های با مهارت پایین و افزایش مشاغل منعطف و موقتی می‌شود

افزایش بیکاری و روابط استخدامی غیر معمول منجر به از دست رفتن درآمدهای مالیاتی و در نتیجه کاهش در بودجه‌های رفاهی و بازنشستگی می‌شود

سیستم های خدمات عمومی و آموزش و پرورش حالت دفاعی به خود می‌گیرند و سرعت انطباق آنها پایین است که این امر ارائه کنندگان خدمات را تحت فشار شدید قرار می دهد.

بسیاری از کسانی که در وضعیت بدون مدرک قرار دارند به اقتصاد سایه‌ای و یا اقتصاد گیگ جذب می‌شوند. در اين سناريو استانداردهای شغلی پایین و همچنین استثمار  و تمایلات ضد مهاجرتي رایج است.

سناریو دوم

تحول تدریجی در فرآیند اتوماسیون و دیجیتالی شدن اثر کوچکی را نسبت به پیش بینی‌ های انجام شده ایجاد می‌کند

فن آوری های جدید اثرات پیش بینی شده ای ندارند؛ مشاغل مبتنی بر پلتفرم‌های دیجیتال با محدودیت ذاتی مواجه‌اند و روابط کارفرما-کارمند کماکان پا بر جاست. با وجود برنامه ریزی محدود، دولت ها موفق هستند.

دولت ها با شرکای اجتماعی کار می کنند تا قوانین کار و حمایت‌های اجتماعی را به شکل های جدید و انعطاف پذیر تر کار، از جمله خوداشتغالی و کارهای تقاضا محور[1]، گسترش دهند.

برخی از جنبه‌های سیستم آموزشی از جمله آنهایی که تاکید بیشتری بر مهارت های نرم و دیجیتال دارند، سازگار هستند. اما سیستم های آموزش بزرگسالان تغییری نمی کنند تا واقعیت های جدید را بازتاب دهند (مثلا نیاز به آموزش مجدد و فرصت های دوباره برای آموزش).

موانع برای کار کماکان پا بر جاست و تلاش های محدود برای مقابله با "اتلاف مغزها" در میان تازه واردین ماهر انجام می شود. تعداد پناهجویان و مهاجران بدون مدرک در اقتصاد غیر رسمی با رشد همراه است

سناریو سوم

آرمان شهر دیجیتال با محوریت دولت

فن آوری های جدید برخی کارها را از بین می برند اما کارهای دیگری ایجاد می‌شود. دولتها با مشارکت بخش خصوصی، غیرانتفاعی و شرکای تحقیقاتی برای به کارگیری فرایندهای دیجیتال در آموزش و پرورش، سیاست های اجتماعی و زیرساخت ها، در فناوری های دیجیتال رقابت ایجاد می‌کند

فناوری، رقابت، بهره وری و نرخ اشتغال را افزایش می دهد. درآمد های مالیاتی اضافی به سیستم های آموزشی و تامین مالی و حمایت از کسانی که قادر به پیدا کردن کار نیستند، اختصاص می‌یابد. این اقدامات ریسک پذیری و کارآفرینی را تشویق می کند.

آموزش بر مهارت هایی از جمله (Learning to Learn، خلاقیت و حل مسئله) متمرکز است. یادگیری‌های شخصی به کودکان کمک می کند تا از زمینه های نامناسب فاصله بگیرند. فرصت های آموزش مادام العمر به مدد کمک هزینه های دولتی به مردم در بازآموزی کمک می کند و خدمات شغلی، توصیه های سودمند ارائه می‌دهند.

مهاجران شکاف های مهارتی و تجربه‌ای خودر را در حین کار، از طریق مزایای روش های نوآورانه‌ی ارزیابی و آموزش مهارت‌ها از بین می‌برند. مهاجران بسیار کم مهارت می توانند به حداقل درآمد برای زنده ماندن تکیه کنند اما ترغیب می‌شوند که در اجتماع خودشان مشارکت کنند.

سناریو چهارم

رهبری اجتماع با کارآفرینی

ماشین جایگزین بسیاری از مشاغل می‌شود و یا مشاغل به کشورهای دیگر که هزینه نیروی کار و محافظت کمتری دارند، منتقل می‌شوند. در دوره فعالیت های کارآفرینانه و مستقل ، خطر بیکاری گروه کثیری از افراد را به سوی راه اندازی کسب وکار رهنمون می‌سازد.

بودجه های دولتی از کاهش درآمدهای مالیاتی رنج می‌برند و همچنین سرمایه گذاری‌ها بر رفاه و خدمات عمومی کاهش می‌یابد. برخی از این شکاف ها توسط سرمایه گذاری‌های اجتماعی پر می‌شوند. برای تشویق فعالیت های اقتصادی، دولت ها کارآفرینی را به شدت تشویق می‌کنند.

نهادهای آموزشی و سازمان های حرفه ای، قدرت خود را از دست رفته می‌یابند؛ چرا که کارفرمایان به ابزارهای مبتنی بر گروه و همتا داوری[2]برای ارزیابی مهارت ها یا تجربه استخدام‌های آتی تمایل دارند.

رونق کارآفرینی مهاجران را از لحاظ اقتصادی فعال می کند. سیستم های دیجیتال فرصت هایی را برای کارگران محروم فراهم می کنند تا درآمد خود را از طریق کارهای غیر رسمی [3]و مشروط[4]افزایش دهند. اما در میان افرادی که نمی توانند کار پیدا کنند، خطر محرومیت اجتماعی و فقر افزایش می یابد