اخيرا گروه تغييرات اقليمي بانك جهاني گزارشي را منتشر كرده است كه پيش بيني مي‌كند تا سال 2050 حدود 216 ميليون نفر در شش منطقه (شبه قاره آفريقا، آسياي شرقي و اقيانوسيه، آسياي جنوبي، آفريقاي شمالي، آمريكاي لاتين و اروپاي شرقي و آسياي مركزي) در نتيجه تغييرات اقليمي مجبور به مهاجرت خواهند شد.

نقاط كانوني اين مهاجرت‌ها در نتيجه تغييرات اقليمي از مناطق شهري، روستايي و ساحلي خواهد بود. مردم اين نواحي در نتيجه پيامدهاي ناشي از تغييرات اقليمي پيش رونده مانند قحطي آب، كاهش حاصلخيزي زمين، بالا رفتن سطح آب درياها و وقوع طوفان‌ها مجبور به جابجايي خواهند شد.

بر اساس برآورد مركز نظارت و پايش آوارگي‌هاي داخلي، 40.5 ميليون آوارگي داخلي جديد در سال 2020 به وقوع پيوسته است كه 30.7 ميليون نفر از آنها در اثر مخاطرات طبيعي جابجا شده‌اند. از بين مخاطرات طبيعي به وقوع پيوسته در سال 2020 ميلادي، 30 ميليون نفر در اثر مخاطرات طبيعي ناشي از آب و هوا مانند طوفان و سيل آواره شده‌اند.

وقوع شوک‌های پیچیده مانند همه گیری COVID-19، شرایط شکننده و درگیری، محرک‌های پیچیده و به هم پیوسته جابجايي انسا‌ن‌ها را برجسته‌تر كرده است. این شوک‌ها همراه با پيامدهاي تغییرات آب و هوایی، فقر و رفاه انسان‌ها را تشديد كرده است. بانك جهاني برآورد مي‌كند كه پس از نزدیک به یک قرن رکود مداوم جهانی در فقر شدید، شيوع همه گيري كرونا، حدود 88 تا 115 میلیون نفر را در سال 2020 به فقر شدید سوق داده است.

سازمان ملل پيش بيني كرده چنانچه كشورها بتوانند انتشار گازهاي گلخانه‌اي را كاهش داده و شكاف توسعه را از بين ببرند و يا بتوانند اكوسيستم‌هاي ضروري را احيا كرده و مردم را با استراتژي‌هاي سازگاري با تغييرات اقليمي آَشنا كنند، جابجايي داخلي ناشي از تغييرات اقليمي مي‌تواند در حدود 80 درصد كاهش يافته و به 44 ميليون نفر در سال 2050 برسد.

براي دريافت نسخه كامل انگليسي اينجا را كليك كنيد.