از دست دادن ظرفیت های با کیفیت داخلی و سوق دادن آنها به سمت خروج سرمایه از کشور، تنها می تواند ناشی از یک موضوع باشد؛ نادانی! حال تصور کنید مسئولانی را که آینده‌نگر نیستند و نمی دانند قرار است دنیا به کدام سمت حرکت کند و حتی نمی دانند در آینده کشور با توجه به تحولات روز دنیا، به چه چیزهایی نیاز دارد؛ ظرفیتی که دارند را از دست می دهند و روز بعد، به دنبال همان کالا دقیقا از همان شرکت، در خارج از مرزها می گردند!

وی افزود: لذا تعبیر خروج سرمایه انسانی و مالی از کشور را با این توجیه که ما به بازارهای جهانی صادرات داریم معنایی ندارد. از سویی دیگر این صادرات باید هوشمندانه و فعالانه باشد که باز هم در ایران اینگونه نیست؛ یعنی دولت در قالب یک برنامه، سیاست و راهبرد باید این کار را انجام دهد.

مدیر رصدخانه مهاجرت ایران گفت: فضای کسب و کار در ایران، تحت تاثیر تحریم ها، معضلات انباشته اقتصادی، فرصت هایی که روز به روز از دست می رود قرار گرفته است. در مقابل فضای کسب و کار در کشورهای حوزه خلیج فارس و ترکیه، روز به روز رقابتی تر و بازتر می شوند و از فرصت های از دست رفته ایران با آغوش باز استفاده می کنند. درست است که موطن برای هر نفر نیروی انسانی زحمت کشیده است؛ اما وقتی امکان بهره وری از زحمات و سرمایه گذاری های فردی و جمعی وجود نداشته باشد و به جایش، انواع و اقسام موانع پیش رو باشد، سرمایه انسانی از دست می رود.

بهرام صلواتی تاکید کرد: فراهم کردن بعضی از بدیهی ترین و ابتدایی ترین زیرساخت های حوزه کسب و کار در بازه زمانی طولانی و در عین حال تعجب کردن مسئولان از اینکه چرا شرکت ها و موسسات نقل مکان می کنند در نوع خود عجیب است. مسئولان باید بدانند شرکتها برای به بار نشستن ایده خود و توسعه کسب و کار خود و رسیدن به نقطه فعلی خود تلاش بسیاری کرده اند و با تمام مشکلات داخلی جنگیده اند و لذا توان دیگری برای غلبه بر مشکلات مضاعف ندارند. اینها نا امیدگرایی و سیاه نمایی نیست. بسیاری از صاحبان کسب و کار، با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم کرده اند و در نهایت طاقتشان طاق شده است که از کشور خودشان مهاجرت می کنند. وقتی در وسط روز، برق صنایع قطع می شود و کار تولید متوقف می شود، چه انتظاری می توان از آینده کسب و کارها داشت؟