ویروس کرونا موجب شد که تمام پیش بینی‌های صورت گرفته در مورد کمبود نیروی انسانی در بخش سلامت و تبعات ناشی از آن خیلی زودتر از موعد مقرر به وقوع پیوندد و بسیاری از کشورهای دنیا در همین مدت زمان کوتاه به فکر بازنگری در برنامه‌های بهداشت و سلامت خود افتند و برنامه‌های مختلفی را برای مقابله و پاسخگویی به این چالش جهانی که احتمالا آخرین آن هم نخواهد بود در نظر گیرند. به طور کلی همه کشورهای دنیا در تأمین نیروی انسانی خود با دو رویکرد کلی "نگاه به درون" و "نگاه به بیرون" روبرو هستند. در رویکرد اول کشورها با سرمایه گذاری و آموزش استعدادهای داخلی نیروی انسانی مورد نیاز خود را تأمین می‌کنند و در رویکرد دوم به دلیل اینکه کشورها حداقل در کوتاه‌مدت توانایی پرورش همه نیروی انسانی موردنیاز خود را در تمامی زمینه‌ها ندارند، از طریق سیاست‌های مهاجرتی و با استفاده از مکانیزم‌های استخدام نیروی کار ماهر و جذب دانشجویان بین‌المللی به تأمین نیروی انسانی مورد نیاز خود می‌پردازند. بخش بهداشت و درمان نیز از این قاعده مستثنی نبوده و شیوع بیماری ویروس کرونا نشان داد که در واقع سیستم‌های بهداشتی و درمانی بسیاری از کشورها بدون نیروی کار مهاجر قابل تصور نیستند و در طول دوره کرونا بسیاری از کشورها سیاست‌ها و مکانیزم‌هایی را برای جذب نیروی کار ماهر در بخش بهداشت و درمان بکار گرفته‌اند. در اين نوشتار ما ضمن بررسي وضعيت نيروي انساني در بخش بهداشت و درمان در جهان به نقش مهاجران در اين اكو سيستم و همچنين به بررسي وضعيت مهاجرت پزشكان و پرستاران از كشور مي‌پردازيم.